Najnowsze wyniki badań dotyczące Deki - styczeń 2010

Naukowcy z wydziału neurobiologii Uniwersytetu Uppsala w Szwecji podjęli się niedawno przeprowadzenia bardzo szczegółowego badania, dotyczącego wpływu dekanianu nandrolonu na działanie ponad trzydziestu różnych szczurzych białek, receptorów i enzymów. Jest to pierwsze tak szczegółowe badanie, tak dużej ilości aktywnych biologicznie czynników. Celem tego badania było lepsze oszacowanie i zrozumienie potencjalnie negatywnych aspektów nadużywania sterydów. W trakcie doświadczenia, zwierzętom podawano codziennie bądź 3mg/kg (niską dawkę) bądź 15 mg/kg (wysoką dawkę) dekanianu nandrolonu przez okres 14 dni. Jak można się było spodziewać, podawanie tego sterydu anabolicznego wpłynęło na aktywność niektórych hormonów, enzymów tkankowych i na ekspresję niektórych białek. Najbardziej znaczące zmiany wyszczególniono poniżej, razem z ich kierunkiem (+ lub -). Niektóre z zaobserwowanych zmian były pozytywne, np., w porównaniu z grupą kontrolną, w grupie zwierząt, którym podawano wysokie dawki nandrolonu zaobserwowano znaczący spadek ilość masy ciała. Redukcja ta wynikała, ze zmniejszonej ilości tkanki tłuszczowej.

Zaobserwowano również spadek ilości glukozy we krwi oraz spadek poziomu insuliny, co sugeruje poprawę metabolizmu cukru wynikającą z terapii sterydowej. Może być to bezpośrednio powiązane z redukcją tkanki tłuszczowej i potencjalną poprawą ogólnego metabolizmu. Ekspresja receptorów beta-3 i receptorów estrogenowych na komórkach tkanki tłuszczowej również okazała się być obniżona, co może wiązać się z zaobserwowanym ogólnym obniżeniem tkanki tłuszczowej. Wiele innych kluczowych czynników metabolicznych pozostało niezmienionych. Przykładem może być ekspresja aromatazy, ilość receptorów dla androgenów (choć widoczna była tendencja wzrostowa) i ekspresja hormonu wzrostu. Jednym z najbardziej istotnych negatywnych wpływów zaobserwowanych w trakcie badania, okazała się być redukcja poziomu adiponektyny we krwi i spadek ekspresji białek związanych z komórkami tkanki tłuszczowej. Nie wiele wiadomo jest na temat tego aspektu zażywania sterydów, jednakże wiemy, iż adiponektyna jest istotnym dla ludzkiego zdrowia hormonem, wydzielanym przez komórki tkanki tłuszczowej w sposób odwrotnie proporcjonalny sposób do ilości posiadanej masy tłuszczowej. Tak więc, gdy ilość tkanki tłuszczowej jest niewielka, adipocyty wydzielają większe ilości tego hormonu. Adiponektyna okazała się wywierać pozytywne działanie na organizm, w odniesieniu do insulino wrażliwości i ryzyka wystąpienia cukrzycy. Związek ten dodatkowo przeciwdziała pojawieniu się niektórych pro aterogennych (zwiększającymch ryzyko wystąpienia chorób serca) czynników w organizmie. W badanej grupie zwierząt poziom adiponektyny obniżał się mimo redukcji ilości tkanki tłuszczowej. Naukowcy spekulują, że obniżony poziom adiponektyny może być bezpośrednio związany ze zwiększeniem ryzyka wystąpienia chorób sercowo-naczyniowych, wynikających z nadużywania sterydów anabolicznych. Naukowcy dodatkowo odkryli, występowanie zmian powiązanych z wysokim ciśnieniem krwi, w które zaangażowany był proces zmniejszonej ekspresji 11-OHazy i 1b-adrenoreceptorów.

Zmiany związane ze stosowaniem androgenicznych sterydów anaboliczno-androgennych (SAA):
- poziom hormonów osocza:
Glukoza (-)
Insulina (-)
Adiponektyna (-)
Kortykosteron (-)
Przysadka (mRNA):
Prolaktyna (+)
LH (-)
Receptor dla progesteronu (+)
Jądra (mRNA):
17b-HSD (-)
Nadnercza (mRNA):
5a-reduktaza I (-)
11b-OHaza (-)
HMGCR (-)
Receptor dla  st (+)
Nerka (mRNA):
a1b-adrenoreceptor (-)
Receptor dla glikokortykoidów (-)
Receptor dla mineralokortykoidów (-)
Tkanka tłuszczowa (mRNA):
Adiponektyna (-)
Receptor dla glikokortykoidow (-)
Receptor  strogenowi (-)
Beta-3 adrenoreceptor (-)

Sterydy i tetraplegia

Kolejne niedawno opublikowane badanie koncentrowało się na przeanalizowaniu wpływu anabolicznego sterydu oksandrolonu (powszechnie znanego jako Anavar) na grupę mężczyzn cierpiących na tetraplegię, chorobę objawiającą się całkowitą utratą aktywności motorycznej mięśni rąk i nóg. Naukowcy chcieli dowiedzieć się, czy ten środek może zwiększyć masę mięśni szkieletowych i poprawić funkcjonowanie płuc. Mężczyźni otrzymywali dawkę 20 miligram mg leku dziennie przez okres ośmiu tygodni. Taka dawka oksandrolonu jest swoistym standardem stosowanym zarówno przez kulturystów, jak i przez pacjentów chcących uzyskać przyrost odtłuszczonej masy ciała. Wyniki badań wykazały korzystne działanie leku, ale też i potwierdziły działanie ryzykowne dla zdrowia. Po pierwsze u mężczyzn zaobserwowano 1,9% wzrost ilości odtłuszczonej masy ciała. Masa mięśni ramion uległa zwiększeniu o 5%. Co więcej, testy funkcji płuc wykazały 2,2-procentową poprawę, będącą rezultatem terapii sterydowej. Negatywne zmiany dotyczyły głównie wątroby i układu sercowo-naczyniowego. Poziom cholesterolu we krwi ulegał stopniowemu wzrostowi pod wpływem działania oksandrolonu. Ilość lipoprotein o niskiej gęstości (dobrego cholesterolu) zmniejszyła się o 31,8%, przy czym ilość lipoprotein o niskiej gęstości (zły cholesterol) uległa podwyższeniu o oszałamiającą ilość 41,2%. Takie przesunięcie stosunku całkowitej ilości HDL do LDL, które zdecydowanie lepiej określa ryzyko wystąpienia chorób układu krążenia, niż poziom cholesterolu całkowitego, byłoby bardzo kłopotliwe dla pacjentów obarczonych wysokim ryzykiem chorób serca. Biorąc pod uwagę fakt, iż pacjenci cierpiący na tetraplegię prowadzą głównie siedzący tryb życia, wynikający z ich choroby, ich masa ciała (zwiększona ilość tkanki tłuszczowej), może już odzwierciedlać zwiększone ryzyko zapadania na tego typu schorzenia. U niektórych pacjentów zanotowano również znaczący wzrost aktywności enzymów wątrobowych, od 10% aż do 65%. Liczby te jednakże uległy obniżeniu w przeciągu 12 tygodni od przerwania terapii i nie wiązały się z uszkodzeniem wątroby czy dysfunkcją tego organu. Podczas, gdy wzrost odtłuszczonej masy ciała i efekty wywierane na płuca mogłyby zachęcać do stosowania oksandrolonu, to zanim terapia wykorzystująca ten związek zostanie wprowadzona do powszechnego użytku, należałoby przeprowadzić większą ilość badań i dowiedzieć się więcej na temat wpływu tego środka na układ sercowo naczyniowy.

Testosteron antydepresantem

Badanie przeprowadzone na Uniwersytecie Columbia wykazało, jakie efekty wywierają przekraczające dawki fizjologiczne ilości testosteronu, na osoby cierpiące na dystymię. Dystymia jest łagodniejszą formą przewlekłej depresji, trwającą zazwyczaj przez wiele lat. Zaburzenie to jednakże nie charakteryzuje się tak poważnymi symptomami, jak głęboka depresja endogenna. Osoba postronna określiłaby kogoś cierpiącego na dystymię jako osobę chwilowo nieszczęśliwą, raczej niż osobę cierpiącą na depresję. W opisywanym badaniu sprawdzono, jaki efekt wywiera cypionian testosteronu (podawany w dawkach 200 mg co dziesiąty dzień, przez okres sześciu tygodni) na grupę mężczyzn cierpiących na to zaburzenie i charakteryzujących się niskim lub normalnym poziomem testosteronu (mniej niż 350 ng/Dl). Remisja nastąpiła u 53,8% badanych zażywających cypionian testosteronu i tylko u 10% zażywających placebo. Badanie to potwierdza, że depresja o niskim stopniu często związana jest z niskim poziomem testosteronu u starszych mężczyzn oraz to, że andropauza, czyli męska forma menopauzy, charakteryzuje się zarówno psychicznym, jak i fizycznym spadkiem męskiej aktywności. Nagłe pojawienie się depresji to jedna z najczęstszych przyczyn niedogodności, doświadczanych przez osoby starsze, razem z utratą energii umysłowej, kłopotami z pamięcią i spadkiem libido. Wyniki badań sugerują również, że zgodnie z doświadczeniami wielu lekarzy, poziom testosteronu wynoszący 250 ng/dl jest zbyt niski, by być uważanymć go za dolną wartość prawidłowych parametrów. Często nawet przy wyższym stężeniu tego hormonu mogą pojawiać się symptomy jego niedoboru tego hormonu. Dodatkowo, autorzy wspomnianego badania sugerują, że korygujące dawki testosteronu, lub dawki odrobinę większe niż korygujące, mogą być skutecznie stosowane w terapii łagodnej formy depresji u starszych mężczyzn. Autorzy podkreślają też, że u starszych mężczyzn z objawami łagodnej depresji, przed wprowadzeniem leków psychoaktywnych, powinno się najpierw sprawdzić profil hormonalny.

Terapia zastępcza testosteronem dla kobiet?

Niewielkie dawki metylotestosteronu od lat były wykorzystywane jako składniki różnych leków zażywanych przez kobiety w okresie menopauzy. Tego typu środki podtrzymują libido i energię pacjentek i dzięki temu ogólnie uważa się je za środki wywierające korzystne działanie na psychikę kobiet. Jednakże wyniki najnowszych badań sugerują, że istnieje dowód potwierdzający korzystne działanie na zdrowie psychiczne kobiet nie tylko metylotestosteronu, ale i samego testosteronu. W badaniu przetestowano efekt działania dodanego do estrogenowej terapii zastępczej, przyjmowanego doustnie undekanianu testosteronu ( w dawce 40 mg dziennie), na ilość markerów zapalenia ogólnoustrojowego. Dla tych niezorientowanych, 40 mg to jedna kapsułka dziennie doustnego preparatu androgenowego o nazwie Andriol (środek ten nie jest dostępny w Stanach Zjednoczonych). Testosteron nie wykazywał żadnego wpływu na ilość mediatorów zapalenia takich jak IL-6, TNF-alfa czy homocysteina. Jednakże znacząco zredukował on ilość białka C reaktywnego (CRP). Nie zaobserwowano żadnych efektów ubocznych w trakcie stosowania podanych ilości testosteronu. Mimo iż wydaje się być to jeszcze odległe, kiedyś nadejdzie ten dzień, gdy kompleksowa hormonalna terapia zastępcza, wykorzystująca zarówno androgeny, jak i estrogeny, będzie całkowicie dostępna dla kobiet.

Bibliografia:

1. Alsio J., Birgner C., Bjorkblom L., Isaksson P., Bergstrom L., Schioth H.B., Lindblom J., Impact of Nandrolon decanoate on gene expression in endocrine systems related to the adverse effects of anabolic androgenic steroids, Basic Clin Pharmacol Toxicol, Jun 22 (2009).
2. Halstead L.S., Groah S.L., Libin A., Hamm L.F., Priestley L., The effect of an anabolic agent on body composition and pulmonary function in tetraplegia: a pilot study, Spinal Cord, (2009).
3. Seidman S.N., Orr G., Raviv G., Levi R., Roose S.P., Kravitz E., Amiaz R., Weiser M., Effects of testosterone replacement therapy in middle-aged men with dythymia: a randomized, placebo-controlled clinical trial, J Clin Psychopharmacol, Jun; 29(3): 216-21 (2009).
4. Kocoska-Maras L., Linden Hirschberg A., Bystrom B., Schoultz B.V., Radestad A.F., Testosterone addition to estrogen therapy-effects on inflammatory markers for cardiovascular disease, Gynecol Endocrinol, Jun 26: 1-5 (2009).