Research: Doping- wrzesień 2010

Nandrolon w kroplach do oczu daje pozytywny wynik testów antydopingowych

Nandrolon jest pocałunkiem śmierci dla sportowców poddawanych kontroli antydopingowej. Ostatnie badania wykazały, że jednorazowe wstrzyknięcie 200 mg nandrolonu może być u niektórych sportowców wykryte jeszcze do 6 miesięcy później. Standardy testów są bardzo dokładne (poniżej 2 ng nandrolonu na 1mm moczu).

            Michael Graham wraz z innymi naukowcami z Newman Center for Sport and Exercise Research z Wielkiej Brytanii odnotowali przypadek sportowca, u którego test na obecność nandrolonu dał wynik pozytywny po zastosowaniu środka do oczu zawierającego siarczan sodowy nandrolonu. W moczu sportowca stwierdzono jego występowanie 15 dni od zastosowania. Badacze stoją na stanowisku, że władze zajmujące się dopingiem powinny szczegółowo badać, czy nandrolon wykryty w moczu był zastosowany z przyczyn zdrowotnych, czy w celu poprawy osiągów.

Journal of Exercise Physiology, opublikowano w Internecie w grudniu 2009

Sterydy wśród młodych sportowców: spojrzenie z innej perspektywy

W czterech amerykańskich stanach sportowcy podlegają opracowanym dla nich programom antydopingowym. Texas co roku do ubiegłego lata na testy i kontrole wydawał 6 milionów dolarów. Politycy przeznaczali znaczne środki na te mało skuteczne zabiegi kosztem oszczędności na wydatki związane ze sportem i wychowaniem fizycznym.

            Peter Harmer z Willamette University w Oregonie przyjrzał się debacie poświęconej stosowaniu sterydów przez młodzież szkolną. Badania prowadzone od połowy lat 80. pokazały, że około 4–6% chłopców i 1–3% dziewcząt próbowało sterydów, a niewielki odsetek uczniów stosował je nałogowo. Sportowcy szkolni nie są jednak najpopularniejszymi użytkownikami tych środków. W rzeczywistości czynny udział w sporcie zniechęca do ich stosowania. Sterydy są raczej związane z patologicznym zachowaniem u młodzieży. Najlepszym sposobem, aby zapobiegać stosowania sterydów anabolicznych wśród niepełnoletnich jest promowanie zdrowego trybu życia i ciężkiego treningu.

British Journal Sports Medicine, 44: s. 26–31, 2010

Kombinacja hormonu wzrostu i IGF-1 skuteczniej działają na rozwój mięśni

Hormon wzrostu (GH) i insulinopodobny czynnik wzrostu (IGF-1) są silnymi hormonami anabolicznymi, powodującymi wzrost mięśni i zużycie tłuszczu. W latach 80. członek programu kosmicznego dr John Linderman z University of Toledo w Ohio udowodnił, że kombinacja hormonu wzrostu i IGF-1 wpływała na hipertrofię mięśni skuteczniej, niż stosowanie każdego z nich osobno.

            Michael Graham i jego współpracownicy z Newman University w Wielkiej Brytanii spekulują, czy mieszanka tych dwóch hormonów byłaby skuteczna w zapobieganiu utraty mięśni z wiekiem (sarkopenia). Zanik mięśni jest przypadłością towarzyszącą starzeniu. Zmniejszenie masy mięśni dolnych partii ciała i ich osłabienie podwyższa ryzyko otyłości i jest przyczyną przedwczesnych zgonów. Jednak nadal są niezbędne dokładne badania naukowe, aby określić skuteczność zastosowania obu hormonów w hipertrofii mięśni i zapobieganiu ich utracie wraz z wiekiem.

Journal of Exercise Physiology, opublikowano w Internecie w grudniu 2009

Hormon wzrostu a sport

Od prawie 25 lat hormon wzrostu był przez sportowców ulubionym hormonem, pewnie dlatego, że nie można było go wykryć. Nowe badanie Międzynarodowej Agencji Antydopingowej być może już wkrótce utrudni jego używanie. Test ten polega na pomiarze markerów tworzenia tkanki łącznej. Michael Graham z Newman University College w Wielkiej Brytanii wnioskuje, że owszem, hormon wzrostu zwiększa suchą masę i redukuje tłuszcz, ale jest zbyt mało dowodów na to, że poprawia osiągi. Czemu więc sportowcy tak chętnie go stosują?

            Większość osób, które czynnie uprawiają sport i stosują hormon wzrostu przyznaje, że poza jego działaniem anabolicznym i wspomaganiem spalania tłuszczu, zapobiega także kontuzjom i przyspiesza regenerację. Zwiększona masa mięśniowa przynosi ćwiczącym duże korzyści. Jednak, ze względu na zasady specyficzności, siła i moc nie wzrastają automatycznie za sprawą hormonu wzrostu. Z czasem neuromięśniowe mechanizmy kontrolne po prostu przyzwyczajają się do nowej sytuacji.

Growth Hormone & IGF-1 Research, 19: s. 300–307, 2009

Leki biopodobne – kolejny krok w rozwoju farmacji

Biologiczne medykamenty pozyskuje się z organizmów hodowanych w laboratoriach. Zawartość molekuł w lekach biologicznych, takich jak Humatrope (insulina) jest od 40 do 500 razy większa niż w lekach chemicznych, takich jak Prozac czy Claritin. Są więc bardziej naturalne dla układu odpornościowego. Firmy farmaceutyczne mają trudności z produkcją biologicznych środków – skutecznych i łatwo przyswajalnych przez organizm. Kończą się patenty na pierwsze leki biologiczne, co skłania do produkcji leków biopodobnych, które, różniąc się od leków genetycznych, są na razie niezwykle trudne do uzyskania.

            Pfizer i Genentech – producenci kilku leków biologicznych pierwszej generacji usilnie starali się zapobiec wprowadzeniu na rynek nowych środków. Jednak FDA (Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków) zaaprobowała kilka środków wykazujących pewne biologiczne podobieństwo do hormonu wzrostu pierwszej generacji (Omnitrope i Valtropin). FDA jest obecnie na etapie oceny ich bezpieczeństwa i skuteczności.

International Journal Pediatric Endocrinology, opublikowano w Internecie w lipcu 2009

Suplementy hormonu wzrostu powiązane z zespołem De Quervaina

Zapalenie pochewki ścięgna De Quervaina to zapalenie ścięgna prostownika kciuka, powodujące drętwienie i mrowienie (podobne objawy mogą również dotyczyć kończyny dolnej). Zwykle jest to spowodowane przeciążeniami rąk i nadgarstków w zawodach typu kasjer czy stolarz, może również dotyczyć tych kulturystów, którzy stosują suplementy hormonu wzrostu.

            Thomas Pegonis wraz z badaczami z The First Orthopedic Clinic z Aristotle University w Salonikach w Grecji wykazali, że w zespole De Quervaina, którego przyczyną było używanie hormonu wzrostu, niezbędna staje się pomoc chirurga. Pacjenci, którzy zapadli na tę chorobę w wyniku powtarzających się przeciążeń, mogli być skutecznie leczeni przez unieruchomienie i leki przeciwzapalne. W przypadku sportowców trenujących wyczynowo, interwencja chirurgiczna często bywa konieczna, ale właśnie oni najlepiej reagują na tę formę leczenia.

American Journal of Sports Medicine, 37: s. 2228–2233, 2009

Sterydy anaboliczne u sportowców powodują zmiany w sercu

Egipscy badacze przebadali ściany serca i wielkość komór w dwóch grupach sportowców siłowych: stosujących i nie stosujących sterydy anaboliczne. U sportowców, którzy używali tych środków ściany serca były bardziej rozbudowane, a wielkość komór mniejsza. W podobnym badaniu przeprowadzonym na szczurach naukowcy odkryli, że sterydy wywołały zmiany również w komórkach sercowych tych zwierząt.

            Osoby stosujące sterydy zwykle są silniejsze od osób, które ich nie używają, ich serca są więc poddawane większym obciążeniom. Powstaje pytanie: czy to sterydy bezpośrednio powodują zmiany w strukturze serca, czy też jest to efekt podnoszenia większych ciężarów, dzięki stosowaniu sterydów?

Human and Experimental Toxicology, 28: s. 273–283, 2009

Nandrolon zwiększa liczbę komórek satelitarnych

Mięśnie stają się większe i silniejsze między innymi dzięki formowaniu komórek satelitarnych w odpowiedzi na trening i stymulację żywieniową (przez białka, monohydrat kreatyny). Komórki satelitarne zawierają pojedyncze jądra, które łączą się z istniejącą już tkanką mięśniową i pomagają utrzymać równowagę pomiędzy rozmiarem mięśni a zdolnością do syntezy białkowej.

            Badacze z Kanady i Jordanii odkryli, że dekanian nandrolonu (Deca) zwiększył liczbę komórek satelitarnych w mięśniach piersiowych kurczaków. Powiększył również masę mięśni o średnio 22% i rozmiar komórki mięśniowej o ok. 24%.