Czerpać radość z androgenów II - październik 2009

Jeśli ktoś wrócił właśnie z Arnold Classic, to może tylko wpaść w zadumę nad ludzką muskulaturą. Zapomnijcie o kobietach i mężczyznach na scenie – dziewczyny i chłopaki chodzący po expo i prezentujący, jak dużym można się stać, to widok wystarczający dla każdego zainteresowanego. Niektóre z przechadzających się tam kobiet mają głos niższy niż Barry White, a bicepsy większe niż Mr. T!
 
Dobrze wiemy, że androgeny to nieodłączna część świata elitarnej muskulatury – porównajcie to do zamieszania wokół baseballu. José Canseco został okrzyknięty kłamcą i Bóg wie czym jeszcze, ponieważ w swoich książkach podaje, że wstrzykiwał kolegom z drużyny sterydy i hormon wzrostu. Jak każdy porządny świadek podaje również kilka nazwisk: Alex Rodriguez i Rafael Palmeiro. Ale świat baseballu pastwi się nad biednym José tylko za to, że powiedział prawdę.
 
W swojej książce z 2008 roku pt. „Vindicated: Big Names, Big Liars, and The Battle to Save Baseball” pisze o tym, jak zapoznał Alexa Rodrigueza z kimś, kto mógł dostarczyć mu sterydów anabolicznych. Alex zaprzeczył temu oskarżeniu gwałtowniej niż dziecko przyłapane na kradzieży ciasteczek, które właśnie strzepuje okruszki z koszuli. Stosunek społeczeństwa i środowisk sportowych do androgenów i sterydów anabolicznych jest wręcz zadziwiający. Oto mamy przed sobą lek, który używany odpowiednio długo i w odpowiednich dawkach może uczynić człowieka bardziej muskularnym, silniejszym i, szczerze powiedziawszy, zdrowszym. W społeczeństwie zachowującym się jak stado bezmyślnych owieczek nikomu nie przeszkadza palenie papierosów, wyglądanie jak tłusty glut cierpiący na Syndrom Metaboliczny, ale Boże broń, by ktoś zaczął ćwiczyć, dobrze się odżywiać i brał samo zło zwane „koksem”. Od kiedy bycie dobrze umięśnionym stało się czymś „złym”? Dowody na dobroczynne efekty rozsądnego stosowania androgenów pojawiają się szybciej niż grzyby po deszczu – oto kilka nowinek dla dociekliwych.
 
Opowieści o testosteronie

Niedawno udzieliłem wywiadu pewnej stacji radiowej na Florydzie, a tematem były przede wszystkim androgeny. Dziennikarz był zaskoczony, gdy poinformowałem go, że wyniki badań naukowych dowodzą, iż podawanie tych leków osobom starszym, pacjentom z HIV i dzieciom z poparzeniami jest bezpieczne i skuteczne. Chodzi mi o to, ze jeśli cztery grupy szczególnego ryzyka (dzieci, ofiary pożarów, pacjenci z HIV i osoby starsze) mogą przyjmować te podobno zabójcze środki, to dlaczego ludzie robią tyle krzyku, jeśli biorą je dorośli mężczyźni? Nie ma w tym żadnej logiki.
 
Większość dziennikarzy jest albo zbyt głupia, albo zbyt leniwa, by zagłębiać prace naukowe. Wiemy na przykład, że poważne poparzenia wiążą się z wystąpieniem hipermetabolizmu i hiperkatabolizmu, co prowadzi do rozkładu mięśni szkieletowych, utraty chudej tkanki, ogólnego chudnięcia i pojawienia się ujemnego bilansu azotowego. To wszystko ZŁE procesy. Oksandrolon, syntetyczna pochodna testosteronu, podawany jest dorosłym pacjentom z poważnymi uszkodzeniami wywołanymi skrajnymi temperaturami, by zwiększyć wzrost chudej tkanki mięśniowej, przywrócić prawidłową wagę ciała i przyśpieszyć gojenie się ran. Jeśli dziennikarze zadaliby sobie trochę trudu i poczytali literaturę fachową, dowiedzieliby się, że badania kliniczne udowadniają raz za razem skuteczność tego leku. Już 10 mg oksandrolonu doustnie 2 razy dziennie – połączone z odpowiednim odżywianiem i ćwiczeniami fizycznymi – korzystnie wpływa na poziom siły i gojenie się ran, odbudowuje chudą tkankę i przyśpiesza proces przybierania na wadze przez pacjentów. Naukowcy odkryli, że podawanie androgenów pomaga również poparzonym dzieciom. I tak: „korzyści płynące z dodatkowej terapii oksadrolonem u ciężko poparzonych dzieci odnotowano w fazie zaraz po wystąpieniu obrażeń, jak i w późniejszym, długotrwałym okresie rehabilitacji”.

Cały artykuł można przeczytać w październikowym "Muscular Development"